Véronique, juli 2020

Getransplanteerd!

Woensdagmiddag 1 juli. Dochterlief stormt de studeerkamer binnen. “Mam, we moeten gaan, ze hebben gebeld.” WAT??? Ik klap m’n laptop dicht, raap de opladers bijeen, geef de jongste opdracht om de al ingepakte tassen in de auto te zetten en zijn broer te bellen om naar huis te komen. Ik omhels John. “Het gaat gebeuren schat.” Tien minuten later zitten we in de auto op weg naar Rotterdam. Precies drie uur later zwaai ik John uit voor de deur van de operatiekamers.

Wat ging het snel! Er was amper bloed geprikt toen het seintje van de OK kwam: “Hij kan komen.” Als de kinderen en ik een beetje zijn bijgekomen van de eerste spanning, begint het grote wachten. We gaan met z’n vieren naar het Familiehuis, doen boodschappen en eten. We houden rekening met een operatie van een uur of tien à twaalf, dus verwachten pas vanaf 2.00 uur ‘s nachts telefoon.

We kijken film als net voor middernacht mijn telefoon gaat. Ik neem op. “Uw man is naar de IC gebracht. Het was een soepele operatie. Hij heeft een mooie lever gekregen en het was niet nodig om de hartlongmachine te gebruiken.” Onze harten maken een salto en drie kwartier later staan we rond John’s bed. Hij wordt beademd en in slaap gehouden. De situatie is stabiel.

Donderdagochtend bel ik in alle vroegte naar de IC om te informeren hoe de nacht verlopen is. Of ik John misschien wil spreken. Huh? Natuurlijk! En dan gaat het zo snel. Binnen anderhalve dag mag John van de IC af en loopt hij van bed naar stoel, met uitzicht op de Euromast. Hij zet de eerste passen met de infuuspaal en krijgt ademhalingsoefeningen om te voorkomen dat de ruimte tussen de longen en het hart geïnfecteerd raakt. Weer een dag later gaan de halslijnen eruit, is de sondevoeding niet meer nodig en eet hij een bord pap. Ook is de katheder verwijderd.

Nu, drie dagen later, krijgen we wat ruimte om te overdenken wat gebeurd is. John is emotioneel, gelukkig dat hij verder kan met het leven waar hij zo van houdt. De kinderen en ik zijn minstens net zo blij. En dankbaar! Mijn hart gaat ook uit naar de familie die woensdag afscheid moest nemen van een geliefde vader of moeder, zoon of dochter. Zijn of haar lever geeft ons een nieuwe kans. Grote, grote dank. Wij beloven om er uitstekend voor te zorgen.