Hier in de Achterhoek wil men nog weleens spreken van "voak bu-j te bange". Ofwel, niet zo angstig zijn. Maar angst, dat is toch wel iets wat elke keer weer terugkeert bij mij. Angst voor de toekomst, angst voor elke nieuwe dag. Maar ook angst iedere keer dat je de kamer van de arts binnen stapt. Elke vier weken. Zou het goed zijn met de ALAT en de ASAT? Afgelopen januari ben ik voor de 19035x gewisseld van dosering en helaas stegen de ALAT/ASAT-waarden weer. Dat betekent opnieuw een aanpassing in de dosering én een verhoging van de Prednison. Hiep hoi! De angst voor de toekomst wordt steeds erger, maar ook de angst voor elke nieuwe dag: hoe zal ik me morgen voelen? Wat betekent dit medicijngebruik voor mijn lichaam? Gaat er meer kapot dat me lief is? Hoe zit het bijvoorbeeld met kinderen krijgen?
Zoveel vragen waar ik geen antwoord op weet, maar het houdt het mij wel bezig. En met wie bespreek je dat? Medeblogster Ellen beschreef dat zo mooi in haar eerste post. Voor mij is de drempel om te delen hoog, aangezien ik nog vaak niet begrepen word. “Waarom ben je zo moe? “Stel je niet aan. Zo erg is het toch allemaal niet?” Dat maakt dat ik bang ben om erover te vertellen. Liefst trek ik me terug en praat ik er helemaal niet over. Maar elke dag realiseer ik me hoe het mijn dagelijkse leven beïnvloed.
Lang leve mijn steunpilaren! Zonder hun hulp ga ik er niet komen. Gelukkig stimuleren zij mij om wel te praten over mijn angsten en onzekerheden. Zo ging ik laatst wandelen in het bos met een vriendin en haar lieve kindjes voor een beetje ontspanning. Heerlijk! Mijn vriendinnetjes uit Gorinchem, Zwolle en Landgraaf bellen en appen mij wekelijks om te checken of alles oké gaat. Mijn kleine vriendinnetje die naar Rotterdam is verhuisd voor haar studie, maar mij niet vergeten is. Mijn vriendin uit Doetinchem die ik dag én nacht kan bellen. Mijn maatjes uit Nijmegen en Doetinchem, die regelmatig langskomen voor een kopje koffie of een lekkere lunch voor me maken. Deze dames weten ook hoe ze mij aan het sporten houden! Het thuisfront die cola brengt als ik weer hoofdpijn heb en geen pijnstilling mag. En mijn superlieve extra ‘papa en mama’ die mij continu helpen zoeken naar andere mogelijkheden. Mijn steunpilaren zijn goud waard, want: “Voak bu-j te bange”!
22 februari 2017
Hambakenwetering 15
5231 DD 's-Hertogenbosch
Tel: 085 - 27 34 988
E-mail: ofni@leverpatientenvereniging.nl
KvK: 40535249
Bank: NL 44 INGB 0000 361 038
ANBI: 808313472
